Chociaż podróż nie zawsze była łatwa, wciąż uważam Glee za powiew świeżości w porównaniu do środowiska telewizyjnego, zwłaszcza sieciowego, gdzie zwykle trudno jest stworzyć splash, jeśli nie jesteś lekarzem / prawnikiem / gliną / programem kryminalistycznym.

Spis treści

Jaki jest serial Glee online?

Pierwszy sezon serialu przedstawił nam Willa Schuestera (Matthew Morrison) i jego klub Glee w stylu Bad News Bears, który zawierał jeden wybitny wyróżnik na początku: niesamowicie utalentowaną, ale Tracy Flick-like Rachel Berry (Lea Michele). W trakcie sezonu do nieszczęśników dołączyła grupa jocksów i cheerleaderek, a ponieważ wszyscy stopniowo zbliżali się do siebie, członkostwo w klubie podwoiło się.

Ten opis Glee sprawia, że brzmi on cudownie sentymentalnie i słodko, ale genialne poczucie humoru było tajną bronią serialu. Jasne, Disney Channel mógłby stworzyć serial o takim właśnie układzie, ale nie miałby on prawie tylu autentycznie zabawnych i często dość ostrych i kłujących w oczy gagów, co Glee.

Fabuła

Sue Sylvester jest oczywiście podstawowym źródłem wielu z tych żartów. Oprócz roli życiowej w Glee, Jane Lynch od lat kopie tyłki w rolach drugoplanowych w takich filmach jak Best in Show, The 40 Year Old Virgin i Role Models. Samo-deprecjonujący humor serialu jest wzmocniony przez postacie takie jak Puck (Mark Salling) i Santana (Naya Rivera), które oferują kilka niesamowitych snarków („Co jest z tym Gaga dude?”) w obliczu bardziej dzielnych momentów. Sue to inspirująca postać powołana do życia przez idealną aktorkę, która potrafi bezlitośnie wyśmiewać klub Glee.

To było ważne, bo Glee zmaga się ze zmianami tonacji. Tak, są w tym elementy zarówno komedii, jak i dramatu, i nie ma nic złego w tym, że serial zagłębia się w poważne i wrażliwe tematy. Jednak Glee ma historię radzenia sobie z poważnymi kwestiami w bardzo szczery i niezręczny sposób, często wychodząc jako specjalista po szkole w środku potencjalnie wpływowych scen. 44-minutowy odcinek „Wheels” zawierał historie dotyczące zmagań młodego homoseksualisty przez Kurta (Chris Colfer), ciężki los kaleki przez Artiego (Kevin McHale) i wątek poboczny o wyjątkowym włączeniu przez Sue dziewczynki z zespołem Downa do jej Cheerios. Chociaż było kilka dobrych pomysłów i wspaniałe ujawnienie Sue na końcu, kilka sekwencji nie miało takiego wpływu, jaki mogłyby mieć, gdyby Glee zajmowało się postępowaniem w sposób bardziej powolny i stonowany.

Dlaczego serial Glee zyskał taką popularność?

To nie jest sugerowanie, że komponent dramatyczny show nigdy nie był udany. Było kilka szczerych heartwarming momentów w całym sezonie, w tym liczne sekwencje z Kurtem i jego ojcem, Burt (Mike O’Malley, który dał zaskakująco warstwowy występ), i dziwny moment łączenia między Quinn (Dianna Agron) i Mercedes (Amber Riley). Tylko czasami, dramat w Glee może być trochę zbyt over the top.

Glee ma jednak bardzo wysoki wskaźnik sukcesu, gdy po prostu próbuje być zabawny. Dynamiczna młodzieżowa obsada przeskakuje z jednego gatunku do drugiego w sekwencjach, które ośmielają się nie uśmiechać, czyniąc występy muzyczne niesamowicie wciągającymi, przyjemnymi i łatwymi do pokochania. W tym wydarzeniu pojawiły się piosenki Journey, Rihanny, Color Me Badd (! ), Billy’ego Idola, Lily Allen, AC/DC, Queen, Becka i wielu innych, zapewniając naprawdę zróżnicowaną i różnorodną mieszankę utworów, które niewątpliwie przemawiają do wielu członków publiczności na różne sposoby.

Było więcej „eventowych” odcinków, gdy Glee zyskało popularność, niektóre z nich były nieudane. Chociaż „The Power of Madonna” zawierało wiele wspaniałych momentów, to jednak cierpiało z powodu zbyt dosadnych (jak na pocałunek w dupę) odniesień do samej Madonny, podczas gdy same piosenki i kilka gustownie umieszczonych ikonografii Material Girl robiły więcej niż wystarczająco. Z kolei „Dream On”, wyreżyserowane przez Jossa Whedona, z gościnnym udziałem Neila Patricka Harrisa, ale bez większego wpływu, sprawiło, że czułem się nieco zawiedziony. Pominę mniej udane wykorzystanie tej postaci w dalszej części sezonu, ale Kristin Chenoweth była fantastyczna jako alkoholiczka, dziwka Shue z byłej klasy w „The Rhodes Not Taken” i potrafiła śpiewać jak nikt inny.

Podsumowanie

Kilka wątków w tym sezonie było nużących. Terri (Jessalyn Gilsig), ogólnie rzecz biorąc, była okropną postacią, a jej fikcyjna ciąża była okropnym elementem pierwszych kilku odcinków serialu, przez co Shue wyglądała jak kretynka. Jesse (Jonathan Groff), miłosny interes Rachel, był również przedstawiony w sposób perypetyczny; czy on ją wykorzystywał? Czy zależało mu na niej? Jeśli tak, to dlaczego tak szybko się od niej odwrócił? Nigdy tak naprawdę nie zrozumieliśmy ich związku, więc niektóre z końcowych scen sezonu, które skupiały się na ich wrogości, wypadły płasko.

Glee ma jednak zbyt wiele wyróżniających się momentów, by nie polecić go na koniec. Na myśl przychodzi Kurt prowadzący drużynę piłkarską w wykonaniu tańca „Single Ladies”. Niesamowicie przerażająca Sandy, grana przez Stephena Tobolowsky’ego, krzyczy na kogoś za to, że nie wie, kim jest Josh Groban, „Kill yourself!”. Radosne zakończenie „Sectionals”. I są niezliczone, cytowalne komentarze z Sue i całkowicie ditzy Brittany (Heather Morris), z których ten ostatni zapewnia najbardziej zabawne momenty sezonu z „Czy wiesz, że delfiny są naprawdę gejowskie rekiny?”. Nawet w swoich najuboższych odcinkach, Glee często zawiera kilka sytuacji, które są albo autentycznie zabawne, albo mają absurdalnie przyjemny numer muzyczny.

To prawda, że serial bywa momentami niechlujny, ale jest to też coś wyjątkowego, co wybija się na wiele spektakularnych sposobów. W końcu to budujące, że Glee osiągnęło sukces.