Dlaczego współczujemy przestępcom?

W serialach często pojawiają się postacie, których czyny nie zasługują na uznanie. Jeden lub więcej z głównych bohaterów może być przestępcą, złodziejem, włamywaczem lub kłamcą, który robi wszystko, aby uniknąć prawa i jego reperkusji. Jak to się dzieje, że nawet po takich czynach często kibicujemy tym rzekomym „złoczyńcom” i współczujemy im, gdy im się nie wiedzie? W prawdziwym życiu takie zachowanie byłoby, delikatnie mówiąc, nieprzyjemne lub niepożądane. A w serialach? Jest to typowe. Co powoduje, że współczujemy czarnym charakterom, którzy są głównymi bohaterami? Sprawdźcie naszą analizę i uzasadnienie na przykładzie oryginalnego serialu Netflixa „Lupin” oraz dwóch dodatkowych produkcji.

Lupin – dżentelmen włamywacz. Na czym polega fabuła serialu?

Assane Diop, postać z serialu „Lupin”, to człowiek, na którego życie ogromny wpływ miały wyczyny Arsena Lupina, bohatera znanej książki „Arsene Lupin. Dżentelmen włamywacz”. Zawsze wykorzystywał podstęp, aby osiągnąć swoje cele i uniknąć konsekwencji, nawet jako młody chłopak. Na przykład, gdy był młodszy, udawał właściciela sklepu, gdy „wziął” skrzypce z lady, aby uniknąć surowej nagany. Nawet jako dorosły Assane nadal działa w ten sam sposób, co wcześniej, tylko teraz jego oszustwa są znacznie większe. Jednak jego najważniejsze przestępstwa, jak kradzież biżuterii z sezonu 1, wymagały znacznie więcej czasu i wysiłku, by nikt go nie zidentyfikował. Często się ukrywał, uciekał i zmieniał swój wygląd.

Naprawdę nie ma żadnego uzasadnienia dla okazywania mu litości czy katalogowania jego przewinień, gdyby brać pod uwagę tylko jeden aspekt jego opowieści. Ale jest wiele innych rzeczy, które wpłynęły na to, że jest odwrotnie. W kolejnych zdaniach opowiemy o ich opisie. Narracja Assane to nie tylko kradzieże i przestępczość.

Pierwszym krokiem do zrozumienia jest dobry motyw.

Na naszą skłonność do empatii wobec przestępców największy wpływ mają ich motywacje. a dokładniej pozytywne i szczere intencje. Rozumiejąc motywacje złoczyńcy, poznajemy go lepiej, a może nawet odczuwamy do niego pewną sympatię. Kiedy rozważa się scenariusz w całości, można łatwo usprawiedliwić niewłaściwe zachowanie i być może przyjść do podziwu jednostki bardziej. Aby zaimponować dziewczynie, która mu się podobała i zdobyć jej serce, Assane wziął wspomniane wcześniej skrzypce. Ponadto kryształowy naszyjnik. Bohater pragnął przywrócić honor zmarłemu ojcu, który został niesprawiedliwie uwięziony wiele lat wcześniej. Nawet jeśli koszt był ogromny, a działania były poza prawem, to znajomość tych informacji tylko wzmacnia nasze pragnienie, by bohater osiągnął swoje cele.

Szczegóły dotyczące osobowości i tła bohatera

Lepsze poznanie postaci to kolejny etap w zrozumieniu ich i rozwijaniu empatii dla nich. Kiedy poznajemy szczegóły z czyjegoś życia, wydaje się on bardziej „normalny” i „ludzki”. nawet jeśli sprawca jest powtarzalny. Z czasem możemy porównać się z tą osobą i odkryć pewne podobieństwa i wspólne cechy. Nie muszą być one duże, by się ujawnić, przynajmniej nie na tyle, by wzbudzić litość. Jak wielu innych, Assane ma dziecko, byłą żonę i kumpla z dzieciństwa. W dzieciństwie wychowywał go ojciec, który został niesprawiedliwie uwięziony i zabity. W wyniku tego zdarzenia chłopiec zostaje umieszczony w sierocińcu. Na ekranie ta tragiczna opowieść jest pokazana bardzo szczegółowo i wzbogacona o szereg opowieści z jego lat formacyjnych.

Ważne jest również to, że zazwyczaj nie poznajemy tak dogłębnie tych stereotypowych „złych charakterów”. Status Pellegriniego, najgorszego wroga Assane, oraz Leonardo, pracownika Assane, który między innymi uprowadził syna Assane, Raula, w sezonie 2, jest nieznany. Oprócz tego, że nie są tym, kim ich znamy, takie postacie nie mają też dobrych motywów. Takim osobnikom nie sposób kibicować, a tym bardziej współczuć.

Inne seriale wykorzystały to samo założenie „dobrego przestępcy”.

Istnieją inne produkcje, które oprócz Lupina wykorzystują podobny pomysł. Symbol przestępcy, z którym możemy się utożsamiać. Jeden z nich, „Dom z papieru„, przedstawia nam Profesora, który bardzo celowo szkoli gang przestępców do napadu na bank. W trakcie trwania serialu dość dobrze poznajemy naszych bohaterów. Odkrywamy wiele o ich przyszłości, a także o ich osobowościach i wadach. Dodatkowo cały schemat napadu był tak skrupulatnie zaplanowany, że nikomu nie stała się krzywda, a zagarnięto jedynie środki skarbu państwa. Zaczynamy wspierać naszych oszustów, gdy tylko poznamy strategię całej ekipy i odkryjemy, że wszyscy oni są, dodam, dość sympatyczni. Ludzie próbujący ich powstrzymać w takim scenariuszu – w tym policjanci i wojskowi – wydają się być tymi złymi.

„Lucyfer” to kolejny przypadek serialu o pokrewnym założeniu, ale nieco innym podejściu. Czy realne jest cieszenie się fizycznym wyglądem diabła? Najwyraźniej tak. Pomimo swoich licznych oszustw i wrogości, tytułowy Lucyfer zdołał zdobyć wiarę wielu osób ze swojego otoczenia. Zaczął nawet pracować w policji jako partner Chloe, oszałamiającej detektyw. Z czasem okazało się, że życie Lucyfera nie było i nadal nie jest proste; rozpoczął nawet leczenie. Wszystkich jednak fascynował jego humor i wyjątkowy sposób traktowania ludzi, nawet młodzieży.

Dlaczego więc współczujemy przestępcom?

Jak się okazuje, do empatii wobec recydywistów nie potrzeba nam wiele! Na Netflixie i innych serwisach streamingowych możemy znaleźć kilka filmów z przestępcami w roli głównej. Takie jednostki muszą być bardziej uczłowieczone, aby zdobyć nasze zaufanie. Muszą też mieć przekonujący powód dla swojej zbrodni. Możemy całkowicie zmienić sposób, w jaki postrzegamy tych rzekomo „czarnych” ludzi i rozwinąć dla nich empatię, gdy coś pójdzie nie tak, odkrywając szczegóły ich życia. Czy znasz jakichś przestępców, z którymi mógłbyś się identyfikować? Zamieść swoje pomysły w sekcji komentarzy!